Trabzonspor’un En Büyük Sorunu: Yalnızlık

2025-2026 sezonu, bana göre son yılların en ilginç sezonu olmaya aday.

Trabzonspor, geçtiğimiz hafta deplasmanda son dakika galibiyeti alarak moral depolamışken, kendi seyircisinin önüne dönüyor. Ancak sahadaki başarının yanında, sahanın dışında göz ardı edilemeyecek kadar ciddi bir sorun var: yalnızlık.

Astronomik bütçeler harcayan rakiplerinin yalnızca 3-4 puan gerisinde olan Trabzonspor, bu hafta iki rakibinin birbirleriyle karşılaşacağı bir avantajı da elinde bulunduruyor. Buna rağmen ortaya çıkan tablo ilginç:

Dünyanın en büyük şehir takımlarından biri, “doğduğu şehrin takımını tutma oranı şöyle, böyle” diye romantizm yaparken; çikolata parasına satılan biletlere rağmen tribünlerini dolduramayan bir Trabzonspor gerçeğiyle yüzleşiyoruz. Önce taraftar seyirciye dönüştü, ardından seyirci de yerini boş koltuklara bıraktı.

Kendime sık sık soruyorum: Cumartesi akşam 8`de Trabzon`da Trabzonspor maçı izlemekten daha keyifli hangi aktiviteler olabilir? Gerçekten bulamıyorum.

Fakat bu boşalmada basın açıklamalarının rolünü de göz ardı etmek mümkün değil. Her fırsatta “takımın ayakları yere bassın” niyetiyle yapılan açıklamalar, tribünlerde gereksiz bir umutsuzluk havası oluşturdu.

“1–4 arası olursak başarıdır, daha iyisini yapacak varsa buyursun yapsın” tarzı söylemler, beklentiyi düşürmek şöyle dursun, taraftarda ters etki yarattı.

Taraftarı da anlamak mümkün. Eğer hedef yalnızca ilk 4 olarak ifade ediliyorsa, “O hâlde ben neden o stada gideyim?” diye düşünmesi çok doğal. Asıl mesele; doğru iletişimle hem futbolcuların ayaklarını yere bastırabilmek hem de taraftarı yeniden bu hikâyeye dâhil edebilmek.

Bugün geldiğimiz noktada, ilk yarıyı lider kapatma şansı olan bir Trabzonspor var, fakat taraftarı yok...

Bu cümlenin ağırlığını, Trabzonspor tarihini ve Avni Aker ruhunu iyi bilenler çok daha derinden hissedecektir.